Week 4: Tomorrow.. Kenya!

Hoi Nederland, Het is alweer even geleden hier een kort berichtje uit Uganda. Ik wil even laten weten dat alles hier goed gaat, heb het hier super naar mijn zin en moet er nog niet aan denken om weg te gaan! Morgen ga ik naar Kenya voor een weekje, ik heb er echt zin in. Ik heb er een nieuw huisdier bij een verschrikkelijke haan die heel de dag rondjes rond het huis loopt en kraait ik heb al gevraagd of we hem niet op konden eten want hij zag er wel lekker uit maar dat zou ik de gevangenis in moeten want hij is niet van mij, ik laat hem maar leven. Morgen ochtend kan ik hem wel gebruiken als ik om 5:30 wakker moet worden. Ik heb mijn tweede bruiloft gehad, bij een paar mensen thuis op bezoek geweest en gekookt, naar het strand geweest, dierentuin en nog meer leuke dingen gedaan. Met het werk gaat het goed, ik ben met veel dingen tegelijk bezig. Ik werk aan een website, de social media cursussen en allerlei dingen. Ik moet gaan want er wordt op mij gewacht, ik zal volgende keer wel iets uitgebreider schrijven als er nog mensen zijn die graag horen hoe het leven hier is. Liefs!

Week 3: Wonderful week and weekend

Jambo dear family and friends! Ten eerste zal ik jullie verblijden met het nieuws dat ik gewoon 14 december naar huis kom! Ik wil het familieweekend niet missen en met kerst en oud en nieuw lekker thuis (of in de buurt) zijn. Als ik denk aan dat ik rechtstreeks van Schiphol naar Centerparks wordt gebracht om daar mijn familie weer te zien word ik heel gelukkig en ik wil daar heel graag bij zijn! Ik kan niet ontkennen dat ik er al vaak aan denk om terug te gaan naar Uganda of Congo, maar daar vertel ik een andere keer over. Ten tweede word ik scheel van het slome foto upload programma van deze site die mij telkens na drie uur durft te vertellen dat er foutmelding is vandaar dat er niet zoveel foto's op staan, maar ik geef niet op! Vroeg of laat zal ik deze blog de baas zijn en zal het mij lukken foto's te plaatsen die ik wil. Bedankt weer voor de reacties! Helaas moet ik jullie ook vertellen dat het toch echt regenseizoen is hier, en ik er afgelopen week al meerdere malen mee geconfronteerd ben. En dat begint telkens al als ik de poort hier uitloop: sinds ik in het huis woon lijkt het of de wegenbouwers mij er niet in of uit willen laten gaan want nog geen meter voor de poort werd de weg opengebroken en kon ik alleen nog via rechts ontsnappen wat een steile heuvel betreft. Normaal gesproken is dit geen probleem, behalve als het regent of geregend heeft, dan veranderd deze vriendelijke kleine heuvel in een slipper en schoen onvriendelijke modder glijbaan waar ik afgelopen week al een keer vanaf heb mogen glijden, natuurlijk vond degene die mij thuis had gebracht dat erg grappig. Ik ook, alleen het huis en de badkamer wat minder. 's Avonds brengt iemand mij altijd even thuis, aangezien ik altijd rond 8 of 9 uur pas terug ga en het dan pik donker is. De Tamuka Hub bestaat uit een ruimte met 15 computers en twee kantoortjes waarvan ik er nu een eentje zit. Het is altijd vol met vluchtelingen en ik trek veel met de mensen hier op. Ze zijn meestal rond de 20/30 en komen vaak uit DR Congo. Ik vind de mensen hier echt heel leuk en kan het er goed mee vinden. Ik heb inmiddels al verschillende levensverhalen gehoord van mensen hier. Ik merk nu echt het verschil als ik via via een verhaal hoor of een film kijk, of dat er echt iemand mij recht in de ogen aan kijk en verteld wat hij heeft mee gemaakt een jaar geleden. Hier in de blog ga ik natuurlijk niet in detail levensverhalen van vluchtelingen vertellen, maar ik wil wel vertellen hoe heftig het is hoe iedereen hier zo een eigen verhaal heeft en hoe onrechtvaardig onbegrijpelijk bijna alle situaties zijn. Wat ik erg sterk vind van sommige mensen (niet allemaal) is hoe positief ze zijn en op hun toekomst gericht kunnen zijn. Wat de tijd in Idi Amin, de M23 rebellen, politiek en alles eromheen betreft: de mensen zijn erg open en praten er graag over. Ik heb inmiddels vele discussies en gesprekken gehad over deze onderwerpen. Ik vind dit allemaal erg interessant en boeiend, ondanks dat ik vergeleken met iedereen hier een leek ben in wat ik er vanaf weet. Mijn plannen naar Kenia zijn gewijzigd, ik vertrek nu 17 november alleen en kom een week later terug. Ik heb een geweldig weekend gehad, vrijdag avond heel de avond gedanst, helaas was zaterdag ochtend iets minder toen ik na 3 uur slapen gewekt werd om een 'footbal match' te spelen: verschillende staf van refugee organisaties hadden een wedstrijd georganiseerd waar ik (natuurlijk) ook bij moest zijn. Gelukkig was ik niet de enige die nog half aan het slapen was na een paar uur voetballen ben ik weer heerlijk gaan slapen. 's Avonds naar een bruiloft geweest, onder de naam 'Pamera, zus van Edgar' wat natuurlijk geen hond geloofd. Edmund en ik waren de enige blanken op de bruiloft wat ik eigenlijk telkens pas door heb als ik Edmund zie. De neef van Edgar ging trouwen en hij wilde eerst niet eens gaan, gelukkig had ik hem over gehaald want het was een prachtige bruiloft en prachtige avond. We werden aan de 'familie tafels' geplaatst waar ik me in het begin wel een beetje opgelaten over voelde omdat ik het bruidspaar niet eens kende. In het begin leek het ook alsof de bruidegom mij even aan keek van 'who the * are you' maar gelukkig kende ik wel zijn tantes ooms ouders en leek hij op Edgar, waardoor ik me niet een wildvreemde voelde. Korte samenvatting van de bruiloft: iedereen zag er prachtig uit, de dj draaide veel dezelfde muziek als die ik de avond ervoor had gehoord, het eten: een van de lekkerste maaltijden die ik in tijden heb gehad en de avond werd afgesloten met heel veel dansen. Na de bruiloft gingen Ed&Ed naar huis en ik wilde nog even naar Kabalagala (uitgaansgebied) omdat ik wist dat er een grote groep Congolese vrienden zou gaan en ik inmiddels niet meer moe was. Na een paar uur in 'Congo Vision' iedereen weer te zien, Congolese en Jamaicaanse muziek te horen en mijn laatste energie er uit te dansen vond ik het weer genoeg en liep vol goede moet naar buiten, om me meteen weer om te draaien aangezien het leek alsof alle regenwolken zich boven mij hadden uitgestort: zo hard regende het. Na een pooltafel onveilig te hebben gemaakt werd de muziek weer zo leuk dat ik het niet kon laten de dansvloer weer op te gaan om een uur later alsnog in de regen naar huis te moeten. Na een prachtige zondag heb ik vanmorgen om 6 uur Edmund uitgezwaaid die vanmorgen naar huis in Kenya is vertrokken. Ik ben trouwens elke dag hard bezig met mijn Suahili skills, aangezien de mensen in Kenya, Congo en Rwanda naast Engels en Frans allemaal Suahili spreken, echt een leuke taal! Ik ben nu zogenaamd 'hard' aan het werken, wat ik uiteraard echt zal gaan doen na het posten van dit verhaaltje! :) Liefs Chananja

Week 2: My Ugandan life so far

Hallo allemaal! Ik heb jullie lang met smart laten wachten op een volgend verhaal, hier is die dan! Ten eerste dankjewel voor de leuke reacties van vorige blogs! Die lees ik altijd met plezier. Om er eerst even op in te gaan; de kinderen aan de kant van de weg die zitten daar maar, soms zie ik ze als ik ergens heen ga, kom ik een paar uur later terug zitten dezelfde daar nog. Eigenlijk zijn hier bijna geen muggen, alleen de eerste dagen heb ik er last van gehad. Hier vind ik af en toe een verdwaalde mug en ik ga pas rustig slapen als ze allemaal plat zijn. De kakkerlakken laten me de laatste week wat meer met rust. Nadat ik er achter kwam dat de kakkerlakken het heerlijk vonden om in mijn bed te kruipen en ze door mijn raam heen vliegen ben ik beste vrienden geworden met de wonderbaarlijke kakkerlakkenspray en doe ik het raam alleen maar open als ik zelf bewaak wie er in en uit mag. Sinds de vorige blog kan ik weer een heel boek schrijven van wat ik allemaal heb gedaan, gezien en meegemaakt. Ik zal het proberen kort te houden en de interessantste dingen te vertellen. Vorig weekend was ten eerste erg leuk en heb ik kennis gemaakt met het platteland van Uganda, buiten Kampala. Ik wist niet wat me overkwam: hele uitgestrekte heuvels, prachtig groen en overal bananenplanten, huizen, hutjes, goats en lange wegen. We gingen op bezoek bij de 94 jaar oude opa van Edgar en zijn tantes en ooms. Ze hadden heerlijk voor ons gekookt en zijn demente opa was 'so excited' to see us en ik heb in mijn leven niet zo'n gelukkige oude man gezien. Het voelde heel even alsof ik met iemand van de Orangerie (zorgcentrum voor mensen met dementie waar ik heb gewerkt) aan het praten was, maar doordat hij al 28 jaar (of 48, even vergeten) op een matras met klamboe voor hun huis op de veranda lag, veranderde toch heel de setting. Ik vond het geweldig om rond te lopen daar en al die mensen te ontmoeten. De buren produceerde gin, ik ben er nog niet uit of de man die ons rondleid stomdronken was of gewoon een erg leuke persoonlijkheid had. Natuurlijk ook even de gin geproefd en weet nu dat als er 37% op staat er 45% in zit, en ik vond het smaken als 60%. Edmund begon meteen zaken te doen en heeft wat ingeslagen om in Kenia te introduceren en mogelijk in te gaan handelen (je moet ergens je geld vandaan halen) evenals het idee om varkens te gaan fokken bij een van de broers, erg interessant om te zien hoe ze al deze dingen willen realiseren. Kan ik zeker wat van leren. Eenmaal maandag begon de eerste echte werkweek. Na de vergaderingen van vrijdag had ik al een lijst vol dingen die ik zou kunnen doen en was s' ochtends begonnen met allerlei dingen. 's Middags toen ik in de Tamuka Hub aankwam, was Alex (Tamuka Director waar ik mee samen werk) en Bertin (medewerker van Yarid) druk bezig met het discussieren met een groep vluchtelingen, en ik dacht dat er een social media course aan de gang was. Ik kwam erbij en meteen werd mijn mening en weet ik het over alles gevraagd, geen idee waar het over ging. Ik ving natuurlijk wat onderwerpen op en maakte er maar wat moois van, waar ze gelukkig wat mee konden. Ze praatten telkens over een woord, ik verstond “irretrate” en ik had geen idee wat het was. Het was lunch tijd, en ik hoorde dat over een half uurtje een debat zou beginnen tussen twee groepen vluchtelinge. Oooh, dat waren ze dus aan het voorbereiden. Al ik snel ging lunchen zou ik op tijd zijn, er waren al heel wat mensen gekomen omdat het een of andere 'final debat' was. Eenmaal terug van de lunch was ik erg nieuwsgierig wat er zou gebeuren, komt Robert naar mij toe en vind dat ik wel de 'Chairman' kon zijn. Ik even geen idee wat het was, maar prima waarom niet. Dus ik werd de voorzitter van een debat, waarvan de stelling over 'Litterate and illiterate refugees' ging, wist ik ook meteen dat ik mijn 'irretrate' verkeerd had verstaan. Ik deed maar wat en deed natuurlijk precies alsof ik wist wat ik deed; ik had nog niet eerder een debat gezien in Afrika. Soms moest ik wel lachen als een vluchteling mij zo indringend aankeek en leek alsof het mij wilde overtuigen van zijn mening. Ook vond ik het leuk dat iedereen de 'Chairman' bedankte voordat hij of zij begon met praten, en ik maar wachten of iemand mij ook woman zou gaan noemen. Uiteindelijk na 2 uur had Yarid verloren, maar het was een erg interessante middag. Ik zal eerst wat meer informatie geven waar hoe en wat ik werk en wat ik wil gaan doen. Xavier Project is een organisatie die werkt met voornamelijk vluchtelingen uit Congo, maar bijvoorbeeld ook uit Sudan, Ethiopie, en Somalie. Het office van de organisatie zit in een gebouw samen met de organisatie Yarid, ook een vluchtelingen organisatie. Xavier project is op dit moment voornamelijk bezig met educatie en Social Media, Tamuka. Ik zal me met allebei bezig houden, maar voornamelijk met Tamuka. 'Tamuka' betekent 'Speak Out' en het doel is om de vluchtelingen te leren hoe ze onder andere social media kunnen gebruiken om te communiceren en te praten over wat ze hebben meegemaakt, wat ze doen, of wat dan ook. Op dit moment zal er in december een kamp van 6 weken starten, waarin max. 50 leerlingen Engelse lessen krijgen. Dus ben ik gister bijvoorbeeld naar een paar scholen geweest om leraren te werven en heb ik al lesboeken door gespit om te kijken welke lesstof ze kunnen/willen aanbieden. Iedereen vraagt of ik niet mijn ticket naar een maandje later kan verzetten, waarvan ik natuurlijk kriebels in mijn buik krijg. Het is dat er een familieweekend gepland staat op 14 december als ik terug kom er ik deze ook niet wil missen. (Dus familie die dit leest, even laten weten wat jullie hiervan vinden). Mijn dagen hier beginnen om 8 uur met ontbijt, 's middags kom ik (als het kan) terug voor lunch en ben dan rond 8 uur 's avonds weer thuis. 's Ochtends is Alex er niet en houd ik me onder anderen bezig met educatie, maken van flyers, het realiseren van een kleine bar en bibliotheek in de Hub en het bezoeken van allerlei organisaties. 's Middags rond 2 uur begint de eerste Social Media cursus en de tweede eindigt om 4 uur. Voor een maandelijks klein bedrag kunnen vluchtelingen er internet gebruiken en het heeft een zogenaamd 'sms-systeem' waarvoor ik meer Mijn focus waar ik mee bezig ben is het promoten en bekendheid maken van Tamuka en het sms-systeem, dus bijvoorbeeld posters en flyers maken, netwerken, meetingpoints zoeken, vluchtelingen bezoeken en voorlichting geven in Kampala. Op deze manier heb ik al veel organisaties en wijken bezocht in Oeganda. Mijn twee huisgenoten zijn erg impulsief net als ik en zo hebben we het naast het reisje naar Kenia ook gehad over een trip naar Rwanda en zelfs Zuid-Sudan. Deze laatste twee zet ik helaas maar uit mijn hoofd door het dure visum dat je waarschijnlijk twee keer moet betalen; dat heb ik er niet voor over. Ik moet jullie helaas mededelen dat ik alweer kennis heb gemaakt met het ziek zijn in Afrika, dinsdag middag werd ik ziek en heb drie dagen als een zombie gelegen en gezeten binnen de muren van mijn huisje die ik nu van binnen en buiten ken en kreeg geen hap door mijn keel. Donderdag middag voelde ik mij van het een op het andere moment een stuk beter en ben toen meteen enthousiast een stuk van een film gaan kijken, douchen en wat eten, dingen waar ik daarvoor geen energie voor had. Ik had woensdag kennis gemaakt met een ziekenhuis en of het nu malaria was of niet (ik denk zelf van niet), ik ben blij dat ik weer beter ben. Het leuke was dat op een of andere manier allerlei mensen die werken bij Yarid of Xavier mijn nummer ergens vandaan hebben gehaald en mij belden om 'sorry' te zeggen dat ik ziek was en beterschap te wensen. Wel vind ik het natuurlijk een beetje jammer meteen de eerste week ziek te zijn en heb daarom voor mijn gevoel weer wat in te halen; dat gaat helemaal goed komen. Vrijdag hadden we een Ee4Africa supervisie middag die begon om 1 en eindigde om 4 uur. Ik had er totaal geen zin in al die Nederlanders om me heen en te praten over van alles en en mijn hele lichaam was nog zo slap dat mijn benen veel te zwaar waren voor de rest van mn lichaam als ik ging lopen. Uiteindelijk ben ik super blij geweest met de meeting, je hebt nu verhalen gehoord over hoe anderen heb hebben en dan kom je er ineens achter dat je niet de enige bent met bepaalde dingen waar je tegenaan loopt. s' Avonds samen gegeten en op stap geweest, heerlijk die muziek ik hou er echt van. Op een gegeven moment kreeg ik een beetje buikpijn en vond ik het weer genoeg en heeft een goede boda man me thuis gebracht. Helaas was de poort dicht en heb ik Edmund uit z'n bed gebeld, gelukkig was hij gewaarschuwd en vond hij het erg (zei die). Vorige week zondag zijn we naar een Katholieke kerk hier 100 meter vandaan geweest, het was een doopdienst erg interessant waar ik in totaal 3 woorden van heb kunnen verstaan omdat het in het Luganda was; we hadden de Engelse service gemist. Ze hadden me beloofd de week erna naar een pinkster kerk te gaan om te kijken, dus gister waren we daar geweest, maar een kwartiertje toen was het alweer voorbij. Ik wilde graag gaan zwemmen en toen kwam Edmund met het briljante idee een oude kennis van hem te bezoeken die een zwembad had. Zo gezegd zo gedaan. Het huis lag aan Lake Victoria en de vrouw had een huis: het is het grootste huis wat ik ooit in mijn leven gezien heb. Het leek wel een kasteel. Het leuke vond ik dat er scènes van 'The last King of Scotland' waren opgenomen in het huis en ik het zwembad en bepaalde settings herkende; ik had de film net voor mijn vertrek hierheen gekeken (echt een aanrader de film). Een erg tegenstrijdig contrast om 's middags in dit huis te zijn en 's avonds op bezoek te gaan in een van de armere wijken, op bezoek bij de moeder van Edgar. Die overigens niet zijn echte moeder was maar een aangetrouwde vrouw (ik blij dat ik nog net niet tegen haar had gezegd hoe sprekend haar 'zonen' op haar lijken). Nu is het inmiddels maandag 30 oktober, de tijd vliegt voorbij. Vanmorgen ben ik naar de Engelse school van Yarid geweest, een directeur van een NGO ontmoet die werkt met straatkinderen die erg geinteresseerd was in de social media courses (met toeval tegen gekomen toen ik een soort van verdwaald was in een wijk) en heb een andere vluchtelingen organisatie bezocht die ook computer lessen geeft en een erg mooi en groot gebouw bezit, hier geeft Alex in de ochtenden les. Nu is het middag en wacht ik met smart op mijn lunch, ik ruik en had stiekem gezien dat het heel lekker wordt! Tot de volgende blog! Liefs Chananja

Week 1: First impressions

Het is nu vrijdag avond, mijn eerste week in Uganda zit er al bijna op. Deze al super snel gegaan en het voelt het alsof ik hier al weken ben. Ik vond het na een paar dagen in de luxe omgeving wel weer genoeg en was blij toen ik donderdag naar m'n nieuwe 'thuis' zou gaan. Toch heb ik er erg van genoten even niks aan m'n hoofd te hebben, lekker te relaxen en acclimatiseren met drie andere studenten uit Nederland, mij hoor je niet klagen! Zondag en maandag zijn we zelf op onderzoek in de omgeving gegaan, eerst te voet, vervolgens met de bus en ik met de boda boda. Ik snap af en toe nog steeds niet waarom ik nooit een scooter heb gehad, wat is dat heerlijk! (Waarschijnlijk omdat ik er in Nederland het nut niet van in zag). Anyway, ik heb kennis gemaakt met de drukste straten van Kampala, zoiets heb ik nog niet eerder gezien in mijn leven. Ondanks dat voelt het voor mij dood normaal om hier te zijn en heb ik nog maar weinig van dingen echt opgekeken. Een ding waarvan ik wel echt op kijk, zijn de grote ooievaars en andere grote vogels, die midden in de stad rond vliegen en in de bomen zitten alsof het hun stad is. En het zien van baby's, ik schat 1,5 jaar, aan de kant van de weg te zitten met hun handje omhoog voor geld, daar ben ik ook wel van geschrokken. Woensdag heb ik een citytour gehad, 4 uur lang rond lopen (en af en toe rijden en eten) door de stad. Hier ben ik achteraf erg blij mee, ik ken nu een aantal belangrijke plekken en herken daarom al belangrijke straten en gebouwen. Kampala is echt een grote stad, het voelt voor mij tien keer zo groot als New York. Waarschijnlijk omdat ze hier geen metro hebben en het landschap erg heuvelachtig is: als je bovenop een heuvel bent kijk je zo over een deel van de stad uit, wetende dat achter de volgende heuvel weer net zoveel stad zal zijn. Woensdag heb ik kennis gemaakt met de oprichtster en coördinator van Eye4Africa en donderdag ochtend (middag dus) werd ik opgehaald door de begeleiders van de organisatie waar ik de rest van de dagen zal gaan werken. Donderdag was een erg leuke dag. Eerst heb ik kennis gemaakt met het guesthouse waar ik ga 'wonen'. Erg leuk dat mijn 2 begeleiders hier ook wonen en we samen eten. De ene (Edmund) is de oprichter van de organisatie (Xavier Project) en komt uit Engeland, woont inmiddels al heel wat jaren in Uganda en in Kenya. De organisatie is namelijk zowel in Kenya als in Uganda. In november zal hij ook een maand naar Kenya vertrekken. Gister heeft hij verteld dat hij al plannen heeft voor mij dat ik een weekje naar Kenya zal gaan in november om daar de organisatie te zien en mensen te begeleiden. Dit heeft hij vandaag bevestigd met allerlei plannen en datums toen ik erom vroeg (YESS!!!). Oftewel... Ik ga (waarschijnlijk, het blijft natuurlijk Afrika) naar Kenya!! Mijn andere huisgenoot (Edgar) is half Congolees, half Ugandees als ik het goed onthouden heb. Hij zal mij uiteindelijk beoordelen en ik zal met beide gaan werken. beide zijn erg spraakzaam en gezellig. Daarnaast woont hier een meisje die kookt en schoonmaakt, dat is hier heel normaal. Er is een bad, geen douche, het word dus telkens een erg interessante liggende douche. Gister waren we nog wat gaan drinken in een bar tegenover ons huis, toen heb ik kennis gemaakt met de stroomuitval, die vandaag om precies dezelfde tijd weer uitviel en tot nu toe niet meer aan is gegaan. Ben ik blij met mijn zaklamp en dat mijn laptop was opgeladen! Vandaag is een erg vermoeide dag voor mij geweest en leerzaam en leuk. De afgelopen dagen ben ik al overladen met informatie en heb me de afgelopen maanden al zoveel mogelijk verdiept in de organisatie, andere organisaties, vluchtelingen, Uganda en alle omringende landen. Daar ben ik erg blij mee, anders duurt het veel langer voordat ik daadwerkelijk weet hoe het werk hier in elkaar steekt, waar ze het nu over hebben en waar ik bijvoorbeeld op moet letten. Vanmorgen heb ik de eerste meeting bijgewoond van 5 organisaties die hier in Kampala met refugees werken. Deze heeft 3 uur geduurd waarbij ik uiteraard maar weinig in kon brengen (en wat natuurlijk ook niet hoefde). Er waren zo'n 12 man en ik heb meteen veel gezien, gehoord en geleerd over hun samenwerking onderling en bijvoorbeeld hun verhouding met de UNHDR. Ondanks dat ik op het laatst erg moeite had mijn ogen open te houden ben ik erg blij met deze ochtend waarbij ik meteen een goed begin van een netwerk heb doordat ik nu al deze directeuren en medewerkers heb leren kennen en zij mij. Na het middag eten ben ik met Edgar en Alex de stad in gegaan om op zoek te gaan naar internet. Ik heb kennis gemaakt met een echte Ugandese regenbui waarbij alles wat overdekt is in tien seconden vol staat (of zit) met mensen. We gingen terug met de boda boda, waar ik al helemaal fan van ben, maar wel afgeraden wordt door Eye4Africa behalve in noodgevallen. Uiteraard was het vandaag een noodgeval, want we waren laat voor de volgende vergadering. Het was de eerste keer dat ik me afvroeg of ik heel op bestemming aan zou komen aangezien de bestuurder met volle vaart over een heuvel ging waar het zand inmiddels was veranderd in rode modder stromen. Zoals jullie lezen leef ik nog maar natuurlijk zal ik beloven dat ik voorzichtig ben (don't worry mama). Om 4 uur begon de volgende vergadering waarbij alle medewerkers van Xavier Project waren en we besproken hebben wat onder anderen ik maar ook alle anderen zich de komende tijd mee bezig houden. Ik heb voor mijn gevoel al een waslijst aan dingen die ik mag gaan doen en waar ik me mee bezig ga houden. Daarnaast hebben een aantal al aangeboden dat ik hun kan helpen met allerlei erg leuke zaken voor het geval ik even niks te doen heb dus volgens mij ga ik mij hier niet vervelen. In het volgende verhaal dat ik zal schrijven zal ik wat meer vertellen over de inhoud hiervan. Voor nu kan ik jullie nog mededelen dat ik malaria tabletten heb gekocht. 30 pillen voor 3000 Ugandese shilling, dit is omgerekend ongeveer 1 euro, in plaats van 350 euro voor 2 maanden van de apotheek in Nederland. Wat ben ik toch weer blij. Ik had inmiddels al een aantal gebergten op mijn benen en de muggen trek ik op een of andere manier nogal aan. Ik besloot liever geen malaria te krijgen dus ben ik nu blij met m'n groene pillen. Ik ga nu een eind breien aan m'n verhaal, ik kan nog uren door schrijven over koeien en kalveren maar ik wil natuurlijk graag dat jullie ook het eind bereiken! Liefs uit Uganda!!

Eerste update

Hello Nederland, Hier even een eerste update. Gister avond ben ik veilig en wel aangekomen op mijn bestemming in Kampala. Ik heb een goede reis gehad, mijn eerste contacten in Egypte gelegd en fijn twee keer avond gegeten. Leuk momentje in de reis wat vooral Joanne wel zal kunnen waarderen, is dat in plaats van een neppe miauwende kat als handbagage er nu een mevrouw met een echte kat het vliegtuig in ging, tot verbazing van iedereen en van haarzelf want ze dacht dat de kat ergens onderin het vliegtuig ging belanden. Helaas geen Piramides gezien in Cairo, ik was even vergeten dat het s avonds donker werd en er geen lantaarns op de piramides zijn. Goede reden om een keer terug te gaan. Rond 6 uur s ochtends ben ik aangekomen bij The Tal Cottages, na eerst bij het guesthouse waar ik niet moest zijn afgezet te worden. Rond 9 uur werd ik wakker van de kerk die naast de huisjes staan en om 11 uur stond mijn kamergenootje Esther voor de deur, die de komende dagen hier ook gaat slapen. Zij was gister in de middag al aangekomen, maar had vannacht in een ander huisje geslapen. Vandaag heerlijk gezwommen en mijn ogen uitgekeken van wat ik tot nu toe heb gezien van het land achter het zwembad. Het is heuvelachtig, erg groen, bomen, veel water, mooie mensen en heerlijke geuren. Ik heb nog steeds het gevoel alsof ik droom, het voelt nog niet erg werkelijk. Tot donderdag zal ik hier blijven, daarna zal ik naar Nsambya gebracht worden, een halfuurtje hier vandaan, wel in Kampala. Dan gaat mijn stage beginnen! Tot die tijd ga ik heerlijk genieten van het heerlijke weertje, de omgeving, het zwembad, muziek, het eten etc. Ik zal het verhaal niet langer maken dan dat ik hier al ben. Liefs, Chananja

Nog een week slapen..

Beste bezoekers,

Nog een paar nachtjes wachten, voorbereiden, tentamens maken en leuke dingen doen en dan zal het vliegtuig vertrekken naar een land waar ik nog niet eerder ben geweest..

Ik ga 2 maanden stage lopen bij The Xavier Project in Uganda, Kampala.

Op deze weblog zal ik elke week een berichtje plaatsen voor school en de mensen thuis.

Schroom niet om een berichtje of reactie achter te laten om deze site nog interessanter te maken dan hij al is. Ik vind het altijd leuk om iets te horen uit Nederland!

Twee maanden zij zo voorbij, dus ik zie jullie snel weer :)

Liefs, Chananja