Jambo dear family and friends! Ten eerste zal ik jullie verblijden met het nieuws dat ik gewoon 14 december naar huis kom! Ik wil het familieweekend niet missen en met kerst en oud en nieuw lekker thuis (of in de buurt) zijn. Als ik denk aan dat ik rechtstreeks van Schiphol naar Centerparks wordt gebracht om daar mijn familie weer te zien word ik heel gelukkig en ik wil daar heel graag bij zijn! Ik kan niet ontkennen dat ik er al vaak aan denk om terug te gaan naar Uganda of Congo, maar daar vertel ik een andere keer over. Ten tweede word ik scheel van het slome foto upload programma van deze site die mij telkens na drie uur durft te vertellen dat er foutmelding is vandaar dat er niet zoveel foto's op staan, maar ik geef niet op! Vroeg of laat zal ik deze blog de baas zijn en zal het mij lukken foto's te plaatsen die ik wil. Bedankt weer voor de reacties! Helaas moet ik jullie ook vertellen dat het toch echt regenseizoen is hier, en ik er afgelopen week al meerdere malen mee geconfronteerd ben. En dat begint telkens al als ik de poort hier uitloop: sinds ik in het huis woon lijkt het of de wegenbouwers mij er niet in of uit willen laten gaan want nog geen meter voor de poort werd de weg opengebroken en kon ik alleen nog via rechts ontsnappen wat een steile heuvel betreft. Normaal gesproken is dit geen probleem, behalve als het regent of geregend heeft, dan veranderd deze vriendelijke kleine heuvel in een slipper en schoen onvriendelijke modder glijbaan waar ik afgelopen week al een keer vanaf heb mogen glijden, natuurlijk vond degene die mij thuis had gebracht dat erg grappig. Ik ook, alleen het huis en de badkamer wat minder. 's Avonds brengt iemand mij altijd even thuis, aangezien ik altijd rond 8 of 9 uur pas terug ga en het dan pik donker is. De Tamuka Hub bestaat uit een ruimte met 15 computers en twee kantoortjes waarvan ik er nu een eentje zit. Het is altijd vol met vluchtelingen en ik trek veel met de mensen hier op. Ze zijn meestal rond de 20/30 en komen vaak uit DR Congo. Ik vind de mensen hier echt heel leuk en kan het er goed mee vinden. Ik heb inmiddels al verschillende levensverhalen gehoord van mensen hier. Ik merk nu echt het verschil als ik via via een verhaal hoor of een film kijk, of dat er echt iemand mij recht in de ogen aan kijk en verteld wat hij heeft mee gemaakt een jaar geleden. Hier in de blog ga ik natuurlijk niet in detail levensverhalen van vluchtelingen vertellen, maar ik wil wel vertellen hoe heftig het is hoe iedereen hier zo een eigen verhaal heeft en hoe onrechtvaardig onbegrijpelijk bijna alle situaties zijn. Wat ik erg sterk vind van sommige mensen (niet allemaal) is hoe positief ze zijn en op hun toekomst gericht kunnen zijn. Wat de tijd in Idi Amin, de M23 rebellen, politiek en alles eromheen betreft: de mensen zijn erg open en praten er graag over. Ik heb inmiddels vele discussies en gesprekken gehad over deze onderwerpen. Ik vind dit allemaal erg interessant en boeiend, ondanks dat ik vergeleken met iedereen hier een leek ben in wat ik er vanaf weet. Mijn plannen naar Kenia zijn gewijzigd, ik vertrek nu 17 november alleen en kom een week later terug. Ik heb een geweldig weekend gehad, vrijdag avond heel de avond gedanst, helaas was zaterdag ochtend iets minder toen ik na 3 uur slapen gewekt werd om een 'footbal match' te spelen: verschillende staf van refugee organisaties hadden een wedstrijd georganiseerd waar ik (natuurlijk) ook bij moest zijn. Gelukkig was ik niet de enige die nog half aan het slapen was na een paar uur voetballen ben ik weer heerlijk gaan slapen. 's Avonds naar een bruiloft geweest, onder de naam 'Pamera, zus van Edgar' wat natuurlijk geen hond geloofd. Edmund en ik waren de enige blanken op de bruiloft wat ik eigenlijk telkens pas door heb als ik Edmund zie. De neef van Edgar ging trouwen en hij wilde eerst niet eens gaan, gelukkig had ik hem over gehaald want het was een prachtige bruiloft en prachtige avond. We werden aan de 'familie tafels' geplaatst waar ik me in het begin wel een beetje opgelaten over voelde omdat ik het bruidspaar niet eens kende. In het begin leek het ook alsof de bruidegom mij even aan keek van 'who the * are you' maar gelukkig kende ik wel zijn tantes ooms ouders en leek hij op Edgar, waardoor ik me niet een wildvreemde voelde. Korte samenvatting van de bruiloft: iedereen zag er prachtig uit, de dj draaide veel dezelfde muziek als die ik de avond ervoor had gehoord, het eten: een van de lekkerste maaltijden die ik in tijden heb gehad en de avond werd afgesloten met heel veel dansen. Na de bruiloft gingen Ed&Ed naar huis en ik wilde nog even naar Kabalagala (uitgaansgebied) omdat ik wist dat er een grote groep Congolese vrienden zou gaan en ik inmiddels niet meer moe was. Na een paar uur in 'Congo Vision' iedereen weer te zien, Congolese en Jamaicaanse muziek te horen en mijn laatste energie er uit te dansen vond ik het weer genoeg en liep vol goede moet naar buiten, om me meteen weer om te draaien aangezien het leek alsof alle regenwolken zich boven mij hadden uitgestort: zo hard regende het. Na een pooltafel onveilig te hebben gemaakt werd de muziek weer zo leuk dat ik het niet kon laten de dansvloer weer op te gaan om een uur later alsnog in de regen naar huis te moeten. Na een prachtige zondag heb ik vanmorgen om 6 uur Edmund uitgezwaaid die vanmorgen naar huis in Kenya is vertrokken. Ik ben trouwens elke dag hard bezig met mijn Suahili skills, aangezien de mensen in Kenya, Congo en Rwanda naast Engels en Frans allemaal Suahili spreken, echt een leuke taal! Ik ben nu zogenaamd 'hard' aan het werken, wat ik uiteraard echt zal gaan doen na het posten van dit verhaaltje! :) Liefs Chananja