Hallo allemaal! Ik heb jullie lang met smart laten wachten op een volgend verhaal, hier is die dan! Ten eerste dankjewel voor de leuke reacties van vorige blogs! Die lees ik altijd met plezier. Om er eerst even op in te gaan; de kinderen aan de kant van de weg die zitten daar maar, soms zie ik ze als ik ergens heen ga, kom ik een paar uur later terug zitten dezelfde daar nog. Eigenlijk zijn hier bijna geen muggen, alleen de eerste dagen heb ik er last van gehad. Hier vind ik af en toe een verdwaalde mug en ik ga pas rustig slapen als ze allemaal plat zijn. De kakkerlakken laten me de laatste week wat meer met rust. Nadat ik er achter kwam dat de kakkerlakken het heerlijk vonden om in mijn bed te kruipen en ze door mijn raam heen vliegen ben ik beste vrienden geworden met de wonderbaarlijke kakkerlakkenspray en doe ik het raam alleen maar open als ik zelf bewaak wie er in en uit mag. Sinds de vorige blog kan ik weer een heel boek schrijven van wat ik allemaal heb gedaan, gezien en meegemaakt. Ik zal het proberen kort te houden en de interessantste dingen te vertellen. Vorig weekend was ten eerste erg leuk en heb ik kennis gemaakt met het platteland van Uganda, buiten Kampala. Ik wist niet wat me overkwam: hele uitgestrekte heuvels, prachtig groen en overal bananenplanten, huizen, hutjes, goats en lange wegen. We gingen op bezoek bij de 94 jaar oude opa van Edgar en zijn tantes en ooms. Ze hadden heerlijk voor ons gekookt en zijn demente opa was 'so excited' to see us en ik heb in mijn leven niet zo'n gelukkige oude man gezien. Het voelde heel even alsof ik met iemand van de Orangerie (zorgcentrum voor mensen met dementie waar ik heb gewerkt) aan het praten was, maar doordat hij al 28 jaar (of 48, even vergeten) op een matras met klamboe voor hun huis op de veranda lag, veranderde toch heel de setting. Ik vond het geweldig om rond te lopen daar en al die mensen te ontmoeten. De buren produceerde gin, ik ben er nog niet uit of de man die ons rondleid stomdronken was of gewoon een erg leuke persoonlijkheid had. Natuurlijk ook even de gin geproefd en weet nu dat als er 37% op staat er 45% in zit, en ik vond het smaken als 60%. Edmund begon meteen zaken te doen en heeft wat ingeslagen om in Kenia te introduceren en mogelijk in te gaan handelen (je moet ergens je geld vandaan halen) evenals het idee om varkens te gaan fokken bij een van de broers, erg interessant om te zien hoe ze al deze dingen willen realiseren. Kan ik zeker wat van leren. Eenmaal maandag begon de eerste echte werkweek. Na de vergaderingen van vrijdag had ik al een lijst vol dingen die ik zou kunnen doen en was s' ochtends begonnen met allerlei dingen. 's Middags toen ik in de Tamuka Hub aankwam, was Alex (Tamuka Director waar ik mee samen werk) en Bertin (medewerker van Yarid) druk bezig met het discussieren met een groep vluchtelingen, en ik dacht dat er een social media course aan de gang was. Ik kwam erbij en meteen werd mijn mening en weet ik het over alles gevraagd, geen idee waar het over ging. Ik ving natuurlijk wat onderwerpen op en maakte er maar wat moois van, waar ze gelukkig wat mee konden. Ze praatten telkens over een woord, ik verstond “irretrate” en ik had geen idee wat het was. Het was lunch tijd, en ik hoorde dat over een half uurtje een debat zou beginnen tussen twee groepen vluchtelinge. Oooh, dat waren ze dus aan het voorbereiden. Al ik snel ging lunchen zou ik op tijd zijn, er waren al heel wat mensen gekomen omdat het een of andere 'final debat' was. Eenmaal terug van de lunch was ik erg nieuwsgierig wat er zou gebeuren, komt Robert naar mij toe en vind dat ik wel de 'Chairman' kon zijn. Ik even geen idee wat het was, maar prima waarom niet. Dus ik werd de voorzitter van een debat, waarvan de stelling over 'Litterate and illiterate refugees' ging, wist ik ook meteen dat ik mijn 'irretrate' verkeerd had verstaan. Ik deed maar wat en deed natuurlijk precies alsof ik wist wat ik deed; ik had nog niet eerder een debat gezien in Afrika. Soms moest ik wel lachen als een vluchteling mij zo indringend aankeek en leek alsof het mij wilde overtuigen van zijn mening. Ook vond ik het leuk dat iedereen de 'Chairman' bedankte voordat hij of zij begon met praten, en ik maar wachten of iemand mij ook woman zou gaan noemen. Uiteindelijk na 2 uur had Yarid verloren, maar het was een erg interessante middag. Ik zal eerst wat meer informatie geven waar hoe en wat ik werk en wat ik wil gaan doen. Xavier Project is een organisatie die werkt met voornamelijk vluchtelingen uit Congo, maar bijvoorbeeld ook uit Sudan, Ethiopie, en Somalie. Het office van de organisatie zit in een gebouw samen met de organisatie Yarid, ook een vluchtelingen organisatie. Xavier project is op dit moment voornamelijk bezig met educatie en Social Media, Tamuka. Ik zal me met allebei bezig houden, maar voornamelijk met Tamuka. 'Tamuka' betekent 'Speak Out' en het doel is om de vluchtelingen te leren hoe ze onder andere social media kunnen gebruiken om te communiceren en te praten over wat ze hebben meegemaakt, wat ze doen, of wat dan ook. Op dit moment zal er in december een kamp van 6 weken starten, waarin max. 50 leerlingen Engelse lessen krijgen. Dus ben ik gister bijvoorbeeld naar een paar scholen geweest om leraren te werven en heb ik al lesboeken door gespit om te kijken welke lesstof ze kunnen/willen aanbieden. Iedereen vraagt of ik niet mijn ticket naar een maandje later kan verzetten, waarvan ik natuurlijk kriebels in mijn buik krijg. Het is dat er een familieweekend gepland staat op 14 december als ik terug kom er ik deze ook niet wil missen. (Dus familie die dit leest, even laten weten wat jullie hiervan vinden). Mijn dagen hier beginnen om 8 uur met ontbijt, 's middags kom ik (als het kan) terug voor lunch en ben dan rond 8 uur 's avonds weer thuis. 's Ochtends is Alex er niet en houd ik me onder anderen bezig met educatie, maken van flyers, het realiseren van een kleine bar en bibliotheek in de Hub en het bezoeken van allerlei organisaties. 's Middags rond 2 uur begint de eerste Social Media cursus en de tweede eindigt om 4 uur. Voor een maandelijks klein bedrag kunnen vluchtelingen er internet gebruiken en het heeft een zogenaamd 'sms-systeem' waarvoor ik meer Mijn focus waar ik mee bezig ben is het promoten en bekendheid maken van Tamuka en het sms-systeem, dus bijvoorbeeld posters en flyers maken, netwerken, meetingpoints zoeken, vluchtelingen bezoeken en voorlichting geven in Kampala. Op deze manier heb ik al veel organisaties en wijken bezocht in Oeganda. Mijn twee huisgenoten zijn erg impulsief net als ik en zo hebben we het naast het reisje naar Kenia ook gehad over een trip naar Rwanda en zelfs Zuid-Sudan. Deze laatste twee zet ik helaas maar uit mijn hoofd door het dure visum dat je waarschijnlijk twee keer moet betalen; dat heb ik er niet voor over. Ik moet jullie helaas mededelen dat ik alweer kennis heb gemaakt met het ziek zijn in Afrika, dinsdag middag werd ik ziek en heb drie dagen als een zombie gelegen en gezeten binnen de muren van mijn huisje die ik nu van binnen en buiten ken en kreeg geen hap door mijn keel. Donderdag middag voelde ik mij van het een op het andere moment een stuk beter en ben toen meteen enthousiast een stuk van een film gaan kijken, douchen en wat eten, dingen waar ik daarvoor geen energie voor had. Ik had woensdag kennis gemaakt met een ziekenhuis en of het nu malaria was of niet (ik denk zelf van niet), ik ben blij dat ik weer beter ben. Het leuke was dat op een of andere manier allerlei mensen die werken bij Yarid of Xavier mijn nummer ergens vandaan hebben gehaald en mij belden om 'sorry' te zeggen dat ik ziek was en beterschap te wensen. Wel vind ik het natuurlijk een beetje jammer meteen de eerste week ziek te zijn en heb daarom voor mijn gevoel weer wat in te halen; dat gaat helemaal goed komen. Vrijdag hadden we een Ee4Africa supervisie middag die begon om 1 en eindigde om 4 uur. Ik had er totaal geen zin in al die Nederlanders om me heen en te praten over van alles en en mijn hele lichaam was nog zo slap dat mijn benen veel te zwaar waren voor de rest van mn lichaam als ik ging lopen. Uiteindelijk ben ik super blij geweest met de meeting, je hebt nu verhalen gehoord over hoe anderen heb hebben en dan kom je er ineens achter dat je niet de enige bent met bepaalde dingen waar je tegenaan loopt. s' Avonds samen gegeten en op stap geweest, heerlijk die muziek ik hou er echt van. Op een gegeven moment kreeg ik een beetje buikpijn en vond ik het weer genoeg en heeft een goede boda man me thuis gebracht. Helaas was de poort dicht en heb ik Edmund uit z'n bed gebeld, gelukkig was hij gewaarschuwd en vond hij het erg (zei die). Vorige week zondag zijn we naar een Katholieke kerk hier 100 meter vandaan geweest, het was een doopdienst erg interessant waar ik in totaal 3 woorden van heb kunnen verstaan omdat het in het Luganda was; we hadden de Engelse service gemist. Ze hadden me beloofd de week erna naar een pinkster kerk te gaan om te kijken, dus gister waren we daar geweest, maar een kwartiertje toen was het alweer voorbij. Ik wilde graag gaan zwemmen en toen kwam Edmund met het briljante idee een oude kennis van hem te bezoeken die een zwembad had. Zo gezegd zo gedaan. Het huis lag aan Lake Victoria en de vrouw had een huis: het is het grootste huis wat ik ooit in mijn leven gezien heb. Het leek wel een kasteel. Het leuke vond ik dat er scènes van 'The last King of Scotland' waren opgenomen in het huis en ik het zwembad en bepaalde settings herkende; ik had de film net voor mijn vertrek hierheen gekeken (echt een aanrader de film). Een erg tegenstrijdig contrast om 's middags in dit huis te zijn en 's avonds op bezoek te gaan in een van de armere wijken, op bezoek bij de moeder van Edgar. Die overigens niet zijn echte moeder was maar een aangetrouwde vrouw (ik blij dat ik nog net niet tegen haar had gezegd hoe sprekend haar 'zonen' op haar lijken). Nu is het inmiddels maandag 30 oktober, de tijd vliegt voorbij. Vanmorgen ben ik naar de Engelse school van Yarid geweest, een directeur van een NGO ontmoet die werkt met straatkinderen die erg geinteresseerd was in de social media courses (met toeval tegen gekomen toen ik een soort van verdwaald was in een wijk) en heb een andere vluchtelingen organisatie bezocht die ook computer lessen geeft en een erg mooi en groot gebouw bezit, hier geeft Alex in de ochtenden les. Nu is het middag en wacht ik met smart op mijn lunch, ik ruik en had stiekem gezien dat het heel lekker wordt! Tot de volgende blog! Liefs Chananja